Μή μου τά τετράγωνα τάραττε
Είναι εξωφρενικό ότι θα προτιμούσα να έχει έρθει το πρωί και να είμαι στη δουλειά από το να είμαι σπίτι. Θα με καταλάβαινε ένας άνθρωπος όμως. Δεν θα μιλούσα σε ένα κομμάτι χαρτί. Καλύτερα να γράφω, γιατί αν ανοίξω το στόμα μου, θα βρίσω. Και η σιωπή καλή είναι· Τον εξαγριώνει. Αλλά δεν θα σωπάσω εις τους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
Ό,τι και να πω είναι λάθος. Τα λόγια μου βγαίνουν μπερδεμένα και στραπατσαρισμένα. Τώρα διαβάζω, διαβάζω μήπως και βρω τον ρυθμό της γλώσσας μου πίσω. Μου; Διαβάζω για τον Mobutu (Sese Seko Kuku Ngbendu Wa Za Banga, που συμπληρώνει πάντα η μαμά). Πράγματα πέφτουν, κάνουν θόρυβο γύρω μου. Δεύτερη γενιά, καταραμένη. Καταραμένη να τρέχει από δω κι από κει μήπως και βρει μια σταλιά τόπο να στεριώσει.
Ποιος γυρνάει πίσω και πού ακριβώς είναι αυτό; Ο Mobutu. Εμβριθής βλαξ. Κάθομαι τριάντα χρόνια μετά να καταλάβω ποιες είναι οι ρίζες μου –αν και η Maya θα έλεγε ότι οι άνθρωποι δεν είναι δέντρα για να έχουν ρίζες– και ποια η γλώσσα μου. Η μαμά δεν μιλάει ούτε για το Κονγκό, ούτε για τον πόλεμο, ούτε για τον Lumumba, αν και τα έζησε όλα. Μόνο το διάβασμα μου έμεινε.